در سکوت شب، وقتی ماه
بر بام جهان می‌درخشد
و ستارگان، قصه‌ها می‌گویند
از عشق و از پرواز...

من به یاد تو، شعری می‌سرایم
بر پرده دلنشین شب
که تا ابد بماند
در آینه زمان

پرنده‌ای که می‌رود
به سوی آفتاب
در دلش آرزوهایی دارد
بزرگ‌تر از این آسمان...

من نیز چون پرنده‌ام
در جستجوی نوری
که در دل تاریکی‌ها
راهنمای راهم باشد

باران می‌بارد
و من به یاد توام
هر قطره‌ای که می‌چکد
خاطره‌ای است از تو...

در این هوای نمناک
دل‌هایمان تازه می‌شود
مثل برگ‌های بهاری
که پس از باران می‌درخشند

در شب‌های ساکت دانشگاه
وقتی کتاب‌ها بسته می‌شوند
و چراغ‌های کلاس‌ها خاموش
شعر از دل برمی‌آید

هر دانشجو شاعری است
که در سکوت شب
با کلماتش جهان می‌سازد
و با احساسش پرواز می‌کند

ای نگین درخشنده در دل کویر
ای دانشگاه بزرگمهر، ای قصر دلپذیر
در حریم تو هر دانشجو
شاعری است با بال‌های سپید
که در آسمان ادب پرواز می‌کند

ای کانون شعر و ادب، ای نگین کویر
تو روشنی بخش راه دانش‌آموزی
در حریم تو هر کلمه
گوهری است درخشان
که بر تارک زمان می‌درخشد